Президент – кафили пешрафти ҷомеа

Ҷашн гирифтани Рӯзи Президент дар Ҷумҳурии Тоҷикистон арҷгузорӣ ба хидматҳо ва ҷоннисориҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷи­кистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад.

Таърих гувоҳ аст, ки халқи тамаддунофари тоҷик тӯли ҳазорсолаҳо садамаҳои зиёде дидааст, вале бо амри Яздон шахсияти таърихие ба арсаи сиёсат қадам ниҳоду миллати тоҷикро аз вартаи нестӣ наҷот дод ва бори дигар ба ҷаҳониён муаррифӣ намуда, ҳамчун Президенти мардумӣ мақоми Тоҷикистони соҳибистиқлол­ро дар арсаи байналмилалӣ баланд бардошт. Дар қонунгузории кишвари азизамон тибқи моддаи 2-юми Қо­нуни Ҷумҳу­рии Тоҷикистон «Дар бораи рӯзҳои ид» (аз 14 майи соли 2016) 16 ноябр — Рӯзи Президент эълон гардидаст. Фаъолияти босамари Президенти Ҷумҳурии То­ҷикистон, муҳ­тарам Эмомалӣ Раҳмон, ки давлатро аз фаноёбӣ наҷот дода, мардумро ат­рофашон муттаҳид сохтанд, дар кишвар Ваҳдати миллӣ пойдор гардид ва давлат ба пешрафтҳои чашмгир ноил гардид, ки шоистаи қадр­шиносиву арҷгузорӣ мебошанд.

Пешвои миллат дар арсаи байнал­милалӣ ҳамчун шахси сулҳофару сулҳпарвар, сар­ҷамъкунандаи миллату давлат, амалисозандаи заҳматҳои ояндабинона баҳ­ри рушду нумуъ ва ободии Ватан, фа­роҳам овардани шароити арзанда барои мардуми кишвар ва ташаббускори ҳалли масъа­лаҳои глобалӣ шинохта шудаанд. Мусаллам аст, ки ташаккули давлатдории миллии мо ва эҳёи ма­қому манзалати он дар арсаи ҷаҳонӣ ба заҳмат ва талошҳои пайвастаи шахсияти таъ­рихӣ алоқаи ногусастанӣ дорад. Бидуни шак, хидмати бузурги Пешвои миллат барои Тоҷикистон — бар­қарор намудани сулҳу суботи комил ва таҳ­кими Ваҳ­дати миллӣ аст. Мавсуф тавонистанд дар солҳои аввали фаъ­олияти худ масъулияти Конститутсионии хешро ба сифати Сарвари давлат ба пуррагӣ иҷро намуда, чун кафили сулҳу субот ва амнияти давлат амал намоянд. Мавриди зикр аст, ки дар роҳи расидан ба сулҳу ваҳдати комил дар Тоҷикистон нақши муҳ­тарам Эмомалӣ Раҳмон басо бузург аст. Аз ин ҷост, ки ин хидматҳои бузургро мардуми кишвар ҳаргиз фаро­мӯш нахо­ҳанд кард.

Сулҳи тоҷикон на танҳо давлату миллатро наҷот дод, балки дар дили мардум умед ба ояндаи нек, хушбахтӣ, ифтихори миллӣ ва ваҳдати ногусас­таниро зинда намуд.

Дар баробари фароҳам овардани шароити мусоид барои таълиму тарбияи наврасону ҷавонон, дар ҳамаи зинаҳои таҳсилот ба масъалаҳои ис­лоҳоти соҳа, зиёд кардани маблағгу­зории соҳаи маориф, давра ба давра баланд бардоштани музди меҳнати омӯзгорон, зиёд намудани стипен­дияҳо, аз ҷумла, стипендияи Президентии «Дурахшандагон» ба тарбияи кадрҳои баландихтисос дар дохил ва хориҷи мамлакат эътибори аввалин­дараҷа дода мешавад. Илова бар ин, бо мақсади дарёфти истеъдодҳо ва тарбияи онҳо, баланд бардоштани сатҳи худшиносиву худогоҳӣ ва саводнокиву маърифатнокии мардуми шарафманди тоҷик, қабл аз ҳама, наврасону ҷавонон ва тақвияти завқи зебоипа­растии онҳо баргузор намудани озмунҳои «Тоҷикистон – Ватани азизи ман», «Фурӯғи субҳи доноӣ китоб аст», «Илм – фурӯғи маърифат», «Тоҷикон – оинаи таърихи миллат» ва ғайра ба роҳ монда шуданд. Ҳадаф аз иқ­домоти зикргардида ин аст, ки ҳар фарди тоҷик таърихи пур­ифти­хори гузаштаи худ, мероси пур­ғано­вати фар­ҳангӣ ва дигар ар­зишҳои неки миллати бостониву тамаддунсози хешро хуб донад, ҳисси баланди миллӣ, худшиносиву худо­гоҳӣ ва эҳсоси гарми ватандӯстиву ватанпа­растӣ дошта бошад.

Сарвари давлат дар ҳамин робита ба омӯзгорон муроҷиат намуда, таъкид кардаанд: «Мехоҳам ба устодону омӯз­горони муҳтарам хотиррасон намоям, ки ба касби интихобкардаи худ завқ дошта бошанд, онро сидқан дӯст доранд, иродаи қавӣ ва сатҳи баланди касбият дошта бошанд ва бо рафтору кирдори неку намунавӣ эҳтироми боз ҳам бештари аҳли ҷомеаро ба даст оваранд. Яъне, иззату обрӯи ҳар шахс, аз ҷумла, омӯзгор, дар навбати аввал, аз худаш вобаста мебошад».

Воқеан ҳам, мо-аҳли маорифи кишвар бояд ин суханони Сарвари давлатро сармашқи кори худ намуда, бештар омӯзем, таҷрибаи педагогии хешро сайқал диҳем, усулҳои нави таълимро аз бар намоем ва наврасону ҷавонони шоистаро ба камол расонем.

Қурбоналӣ ЗИЁЕВ,
директори Осорхонаи маорифи
Академияи таҳсилоти Тоҷикистон